Eenvoud

EENVOUD

Tijdens de eerste intelligente lockdown denk je nog: even volhouden en na de zomer is het dan over. Jammer dan, we zitten er weer middenin en er is vooralsnog geen perspectief. En deze keer is het weer niet zo mooi en worden de dagen steeds korter. Je huis is al opgeruimd en die 1000 stukjes puzzel heb je een keer gemaakt. De sociale wereld wordt kleiner. Cultuur om je aan op te laden is niet meer spontaan voorhanden. Je kunt niet meer zeggen: kom op, ik ga even een film pakken, of even naar een tentoonstelling. Voor alles moet je reserveren. Sommige dingen zijn online, maar dat is niet hetzelfde.

Het virus maakt de wereld eenvoudiger. Minder afspraken buiten de deur betekent minder reizen, minder activiteiten betekent minder keuzes hoeven maken. De gedwongen stilstand heeft ook iets positiefs.

Ik zelf loop minder gestrest rond. Online contact is anders, maar soms is het beter! Zoals bij Dommel-online. Zie de agenda.

Om het mentaal vol te houden is het nodig om niet te blijven wachten tot de dingen weer ‘normaal’ worden, want misschien worden ze dat niet. Je kunt je afvragen of dat erg is. Al dat gevlieg over de wereld, al dat buiten de deur eten (of ongezond snacken), al dat funshoppen en partyen met verdovende middelen achter de kiezen om het vol te houden tot de ochtend. Het is even uit met de druk om mee te gaan in het materialisme en de instant-behoeftebevrediging. Ik hoor van (ook jonge) mensen dat ze de rust waarderen, dat ze meer contact leggen met vrienden van vroeger en de contacten met de buren aanhalen. Dat ze meer de natuur intrekken. Er is bij velen behoefte om het leven over een andere boeg te gooien, om meer te leven dan door de drukke agenda geleefd te worden. Behoefte om minder individualistisch geluk na te jagen en wat maatschappelijker. Behoefte om te investeren in intensieve vriendschappen in kleine kring, meer te recyclen, in de natuur te verkeren.

Gedwongen rust dwingt met andere woorden tot een herwaardering van de eenvoud. Leven in eenvoud begint met het loslaten van het verlangen dat de werkelijkheid anders is dan verlangd. Dat je niet, zoals ik wekenlang had, ’s morgens wakker wordt met het gevoel  “er was iets, wat is het ook alweer, o ja, corona”. Dat is geen lekker begin van de dag. Leven in eenvoud vraagt om concentratie op wat werkelijk belangrijk is.

“Zoek liever eerst het koninkrijk van God”, zegt Jezus (Mattheüs 6, 33). Dat vraagt om een houding waarbij je je realiseert dat het leven niet maakbaar is, maar je geschonken is. Lukas schrijft dat de eerste christenen zo leefden: ze bleven bij elkaar, ze deelden met elkaar, brood en wijn en bezit. Ze leefden eenvoudig en met vreugde. Ze loofden God en zorgden voor de armen.

Een geloofsgemeenschap ruim 2000 jaar later doet niet veel anders: ze probeert de verhalen te horen (pastoraat), door te geven (onderwijs), tot ontmoeting uit te nodigen (de gemeenschap te onderhouden), God te loven (vieren, avondmaal), te bidden (de relatie met God te onderhouden) en er te zijn voor degenen die dat nodig hebben (diaconaat) in goed rentmeesterschap (de aarde onderhouden met het oog op de komende generaties). Eigenlijk best simpel en eenvoudig, toch?

Ds. Sigrid Coenradie