Het ligt op straat

Het wil niet. Ik heb geen inspiratie. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Alles wat in me opkomt, voelt als een platgetreden pad. Een goedkope stoplap. Of het voelt te veel als stoom afblazen, blindelings woede de wereld in slingeren. Naar buiten dan maar. Hopen dat er iets op mijn pad komt, dat iets of iemand me treft. Dan moet ik niet als een zombie rondlopen natuurlijk. Maar een blokje om lopen is een begin.
En hoezeer ik ook van groen en stilte kan genieten, de reuring van de stad schudt me vaak wakker, geeft me het gevoel dat ik onderdeel ben van die – gelukkig nog steeds redelijk diverse – groep bewoners van deze stad. 
Trouwens: het groen is overal. Zodra ik de voordeur uit stap, zie ik de muurleeuwenbekjes tussen de stenen traptreden doorpiepen. Vrijmoedig en dapper komen ze altijd terug; ze trekken zich niets van schoonmaakacties van een onbekende die vindt dat groen niet tussen traptreden thuishoort, ook al is er geen struikelgevaar.

Stoeptegel

Om de hoek, vlak voor het zebrapad, struikel ik bijna ergens over. Een stoeptegel met een boodschap. ‘I still love you’ –  met een onleesbare afzender eronder gekrabbeld. Een boodschap van iemand die teleurgesteld is in een ander, maar wil laten weten dat er nog genoeg liefde over is? Van een ouder die geen contact meer heeft met een volwassen kind en weet dat dat kind hier iedere dag langskomt? Van iemand die maar niet kan accepteren dat die ander niet van hem houdt? Een grapjas? Een zweverige positivo die het hele universum liefheeft? Of van iemand die al veertig jaar samen is met haar geliefde en wil laten weten dat ze nog steeds van haar houdt? Zeg ik zelf wel vaak genoeg ‘Ik hou nog steeds van je’?
Ik sta een poosje te kijken. Iedereen loopt over de tegel heen, zonder de boodschap op te merken. Die is dan ook met dun wit krijt geschreven. Het ‘Ik hou nog steeds van je’ klinkt heel zachtjes en bescheiden. Maar ook vrijmoedig, net als de leeuwenbekjes.
En het heeft me wakker geschud – mijn verbeelding in gang gezet, mijn nieuwsgierigheid gewekt.

Oploopje

Als ik nou eens wat langer bij die tegel blijf staan … Iemand houdt zijn pas in en blijft ook stilstaan. Leest hardop ‘Ik hou nog steeds van je’. We glimlachen naar elkaar. ‘Toch triest hoor.’ ‘Triest?’ ‘Ja, ik word hier triest van.’ ‘Hoezo?’ Een derde sluit zich aan. En een vierde. Er ontstaat een oploopje. Sommigen maken een foto van de tegel. Anderen raken in gesprek. ‘Ik wou dat mijn ex dat tegen mij zei.’ ‘Mijn relaties duurden zo kort dat ik nooit ben toegekomen aan dat ‘nog steeds’.’ Twee mensen lopen al pratend samen het koffietentje op de hoek binnen.
Na een kwartier gaat iedereen weer verder. Ook ik loop door. Maar er is iets gebeurd. Ontmoeting. Even. Een zweem van ontroering was te bespeuren. Een tikje ontregeling misschien toch ook…
Hoe moeilijk kan het zijn? Naar buiten gaan, ergens bijna over struikelen, blijven staan en voorbijgangers aankijken…