daggedachte 26 april 2020
Geschreven door willem
foto: Alireza Attari op unsplash
horen en zien
Ik heb in de afgelopen weken de nodige kerkdiensten meegemaakt, kijkend naar mijn computerscherm of luisterend via tablet of telefoon. In sommige gefilmde diensten laat ik me gemakkelijk meenemen, de woorden en de muziek raken me, een gebaar, een zegen aan het einde – dat laatste misschien nog wel het meest. Ik vond het mooi om te merken dat je ook in een filmpje heel goed stil kunt zijn. En het is helemaal fijn als de dienst ‘live’ is, en ik weet dat anderen op ditzelfde moment ook kijken en meedoen.
Maar ik heb ook gemerkt dat het beeld me vaak afleidt, en dat radiodiensten of podcasts veel directer tot me spreken. Het is alsof die stemmen en die muziek een grotere concentratie en intimiteit scheppen. Misschien komt het doordat maar één van mijn zintuigen wordt aangesproken?
Ook al hoor ik alleen stemmen, ik mis de gezichten, handen, lijven niet. Een stem is zo wezenlijk, daar zit zoveel van iemands persoon in!
Hoe is dat voor u? Bent u van het zien of van het horen? Of van allebei?
Esther van der Panne
