daggedachte 27 mei 2020

Wat bewaar ik?

Niet lang voor zijn dood in februari 2014 las Leo Vroman in een programma van Human zijn gedicht Maar als uit 2002 voor. Zijn vraag is wat hij zal doen met het onafgewassen bordje als zijn vrouw Tineke plotseling zou sterven.

Die vraag ken ik ook na een onverwacht, maar niet plotseling sterven. Zo vond ik in een la een inimini bankschroefje dat duidelijk gebruikt was waar ik geen enkele herinnering aan had. Dat kon ik zonder moeite meegeven aan een kleinzoon die het graag wilde hebben, de happy socks waar de jubelteen van Geert een gat in had gemaakt juist niet. Vandaar mijn ontroering bij het opnieuw lezen van Maar als.

Rian

Maar als

Je schrijft alsof we gaan zoals we kwamen:
het beschaafde echtpaar, altijd samen,
maar waar ben ik als jij zo plotseling gaat
dat je bord nog in de gootsteen staat?

Zal ik het gewoon, van eigen ouderdom
toch al zo sloom, wel-overwogen,
desnoods nog wat nadrukkelijker krom,
afwassen en dan laten drogen?

Duidelijker aanwezig in de nacht
en duidelijker afwezig in de morgen
blijf je mij dan even onvolbracht
en ik laat je onaf werk on-opgeborgen
zodat het met mij op je thuiskomst wacht.

Is het winter en jij, urn, bent ijskoud
dan zal ik je arme as verwennen
met wat warme havermout,

maar ik vrees de zoele dag in mei
als ik je niet meer kan herkennen
in het stof waarmee ik was getrouwd.

                                                                Leo Vroman