Zomerbijeenkomsten 2024
Zomerbijeenkomsten waren en zijn bedoeld voor mensen die in de vakantie thuis blijven In deze periode zijn er weinig activiteiten. Het is dan prettig om anderen te ontmoeten. Voor iedereen toegankelijk en in een informele, laagdrempelige sfeer wordt een actueel of maatschappelijk onderwerp gepresenteerd door een deskundige spreker. Voor aanvang kunnen de deelnemers hun zelf meegebrachte lunch nuttigen. Bij mooi weer in de tuin. Voor koffie en thee wordt gezorgd. Na de voordracht kunnen er vragen worden gesteld of is er gelegenheid voor een gedachtenwisseling.
Dit jaar zijn de bijeenkomsten op 18 juli en 15 augustus. De tijd van de bijeenkomsten is naar oude gewoonte van 12.00 tot 14.00 uur in de kerk aan de Dommelhoefstraat 1a De toegang is gratis.
Zomerbijeenkomst 18 juli
De roep om vrijheid in West-Papoea
Emeritus predikant ds. At Ipenburg heeft een veelzijdige internationale loopbaan doorlopen als docent, onderzoeker en beleidsmedewerker met o.a. studies in Zuid-Afrika en Zambia. Van 1995 tot 2002 werd hij uitgezonden door de Raad van Zending als docent aan de Theologische Universiteit in Abupura, Papoea Indonesië.
In die periode hield Ipenburg een dagboek bij onder de titel ‘Vrijheid’ Een Papoea Dagboek, 1995 De transities in de wereld gaan adembenemend snel. In de jaren 50 leerde ik nog op school van de koppensnellers en onontdekte gebieden van Nieuw-Guinea waar op dat tijdstip nog geen westerling een voet had gezet. Indonesië die zich door revolutie in de na-oorlogsperiode ontworsteld heeft aan het kolonialisme verkeert nu in de dubieuze positie dat het nu zelf optreedt als koloniale macht.
De controle over West Papua (voormalig Nieuw Guinea tot 1962 later Irian Jaya genoemd) is zeer zorgwekkend. De oorspronkelijke volkeren van Nieuw Guinea zijn Papoea’s geen Indonesiërs en de oostelijke helft van het eiland is een onafhankelijke Papoeastaat. Als Indonesisch provincie beslaat West Papua 22% van de landoppervlakte maar omvat het slechts 2% van zijn bevolking. Dit aantal is snel groeiende van wege ongeveer een miljoen verplaatste Indonesiërs van Java. Velen van hen zijn geconcentreerd in de provinciale hoofdstad Jayapura dat veel betekenend geen Papoea naam is. Om de bevolkingsdruk op Java te verminderen, de centrifugale krachten tussen de vele culturen en talen tegen te gaan, de officiële taal het Bahasa Indonesia te verspreiden en de invloed van het centrale gezag in de buiten gebieden te versterken is al lang een politiek van transmigratie ingezet. Maar deze politiek heeft zijn schaduwkanten. Methoden en praktijken van administratie en economische ontwikkelingen houden op geen enkele manier rekening met de lokale tradities. Alhoewel Ipenburg in zijn Dagboek verslag doet van zijn werkzaamheden, de prachtige natuur en de hartelijke ontmoeting met veel mensen ligt de focus vaak op de intimidaties van het bestuur om het streven of zelfs het verlangen naar autonomie te dwarsbomen door willekeurige arrestaties van voormannen, het met geweld neerslaan van demonstraties en zelfs gecamoufleerde of openlijke moorden.
Kortom ieder verlangen op te komen voor eigen rechten wordt gebruuskeerd. Ipenburg weet uit eigen waarneming veel te vertellen over de geweldige veranderingen van dit grote eiland ( in feite dus de helft ervan) waarmee Nederland lange tijd verbonden is geweest. Het valt op dat Papoea in de media bijna totaal vergeten lijkt te zijn. Het is pijnlijk om op te merken dat ondanks vele excuses over het koloniaal verleden Nederland verder het zwijgen er toe doet over discriminatie en openlijke executies. Ligt de oplossing niet in het creëren van een eigen staat?
Harry Raap
