daggedachte 10 mei 2020
Geschreven door willem
Niet zo revolutionair
Ik heb een afspraak met een Duitse kunstenares die net tijdens de coronacrisis een paar weken in Nederland aan het werk is. We hebben elkaar tot nu alleen via de mail gesproken. Het blijft gek om als ik voor de eerste keer echt tegenover haar sta, op die net iets te grote afstand van ongeveer anderhalve meter te blijven en haar geen hand te geven.
Maar het belemmert ons contact niet. We praten moeiteloos door, op een bankje in de zon. Dan zegt ze dat ze de indruk heeft gekregen dat Nederlanders niet van die revolutionaire types zijn. Ze lijken wel gehecht aan hun vrijheid, willen hun gang kunnen gaan. Maar ergens tegen in verzet komen? Zeggen ‘dit kan echt niet”?
Ik weet niet zeker of ze gelijk heeft. ‘Polderen’ en ‘gedogen’ zijn Nederlandse uitvindingen, dat wel ja…Zij heeft zich, als Oost-Duitse, verzet tegen het regime in de DDR destijds. En ze benadrukt hoe belangrijk ze het vindt om iets niet voetstoots aan te nemen, om regels niet vanzelfsprekend op te volgen en te verinnerlijken, om vragen te stellen. ‘Stel je voor’, zegt ze, ‘dat we te horen krijgen dat die anderhalve meter afstand en elkaar geen hand geven en niet omhelzen nog een jaar van kracht blijft. Wat doet dat met ons? Durft iemand daar vragen bij te stellen?’
Esther van der Panne
