daggedachte 25 mei 2020
Geschreven door willem‘Liefde is een gok, met het menselijk hart als inzet’.
De minnaar houdt zijn of haar kaarten goed verborgen, legt ze een voor een op tafel en slaat alles wat zijn tegenspeler doet nauwkeurig gade.
Naar wie ga je het eerst? Daarin geeft de liefde zich bloot. Wanneer er iets gebeurt, goed dan wel slecht, wanneer je de telefoon pakt of je door een mensenmassa wringt, wie is dan degene die je het liefst wilt bereiken?’
Uit: ‘De paradox van geluk’ van Aminatta Forna
Voor mij een van de beste boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb. Twee mensen lopen elkaar letterlijk tegen het lijf op een brug in Londen: Jean komt uit de VS en is in Londen om de vossen in de stad te bestuderen, Attila komt uit Ghana en is psychiater, gespecialiseerd in de trauma’s van vluchtelingen en mensen in oorlogsgebieden.
Jean heeft voor het signaleren van de vossen een heel netwerk opgebouwd van straatvegers, portiers en parkeerwachten. Je loopt als lezer mee op hun zwerftochten door Londen en leert de stad kennen door de ogen van al die verschillende mensen en de vossen – bijna allemaal immigranten.
Attila denkt na over hoe de mensen die hij in Afrika gezien en behandeld heeft, met ongeluk, pijn en verlies omgaat; hun veerkracht. Kunnen juist nare ervaringen tot geluk leiden? Wat gebeurt er als je mensen als ‘onherstelbaar beschadigd’ beschouwt, met als resultaat: minder waard als mens?
Esther van der Panne
