daggedachte 7 april 2020
Geschreven door willem
Christus op de koude steen
Ik zag het voor het eerst op een foto: een beeldje van Jezus, zittend op een stuk rots, bijna helemaal naakt, een doornenkroon op zijn hoofd. Het trof me zo, het straalde zo’n droefheid en eenzaamheid uit.
Uit het bijschrift bij de foto begreep ik dat dit ‘Christus op de koude steen’ voorstelt, op Golgota, wachtend totdat hij gekruisigd wordt. Verlaten door iedereen.
In de late Middeleeuwen gingen mensen zich steeds meer inleven in het lijden van Christus en werden veel beelden met dit motief gemaakt. Die ‘koude steen’ schijnt terug te gaan op een levensbeschrijving van Christus uit de veertiende eeuw, waarin staat: ‘O lieve heere, hoe jammerlijk sadt gy opten kouden steen, beevender van grote koude en pynen.’
Ik heb nog nooit een indrukwekkender symbool gezien van de ultieme menselijke eenzaamheid.
Esther van der Panne
Beeld: Christus op de koude steen, anonieme maker uit Zuid-Nederland, tussen 1495 en 1504.
Foto: Museum Catharijneconvent, Utrecht, foto Ruben de Heer. (Commons.wikimedia.org, CCO 1.0).
