Ritme
Geschreven door willem
Daggedachte 22 maart 2020
Ritme
De afgelopen week had ik moeite om te onthouden welke dag het was. Mijn gewone ritme is zoek. Het weekritme van naar het werk gaan, colleges volgen, op mijn stageplek zijn, thuis werken is weggevallen. Koorrepetitie, filmavond, vaste eet- en kookafspraken – alles is gaan schuiven en zwabberen. Aan de stadsgeluiden te horen is het voortdurend zondagmorgen. Al gauw ga ik veel later naar bed en blijf ’s morgens langer liggen. Ik doe van alles door elkaar, er komt veel minder uit mijn handen dan anders en toch ben ik bijna de hele tijd aan het werk.
Mijn onderbuurvrouw redt me. Ze stelt voor om samen te lunchen. Om half één. (Ja, natuurlijk zitten we anderhalve meter uit elkaar. Met gewassen handen. En we eten niet van elkaars bord.) Zo komt er een begin van ritme terug. Met een mooie nieuwe gewoonte.
Ook van anderen hoor ik hoe ze proberen een nieuw ritme te vinden, alleen of samen met huisgenoten met wie ze nu bijna continu onder één dak zijn. ‘We hebben een dagschema gemaakt, want we raakten zo geïrriteerd en uitgeput.’ Juist nu merk ik weer hoe die vaste momenten waarop je iets doet, houvast geven en voor een afwisseling tussen inspanning en rust zorgen.
Hoopvol word ik van het ritme in de natuur: het voorjaar dat onverstoorbaar doorzet. De raapstelen die opkomen in de groentebak, de magnolia in volle bloei aan de overkant van de straat, en vooral: de vogels die nog veel beter te horen zijn dan anders.
Esther van der Panne
