Weekgedachte

November

November is een maand van gedenken. Allerheiligen, Allerzielen. Op de school waar ik werkte brandden leerlingen op 2 november waxinelichtjes. Na het laatste lesuur was er midden in de aula een zee van lichtjes ontstaan. Het verwarmde je hart. En je voelde ook dat je niet alleen stond in je gemis.

Het lucht op om, in deze tijd van gedwongen inkeer, gevoelens van gemis, angst en onmacht te delen. Een school of een kerk is zo’n plek. Een beroemde plek is de Klaagmuur in Jeruzalem. Daar hopen mensen gehoord te worden in hun angst, eenzaamheid, boosheid of verdriet. Vele duizenden, misschien miljoenen mensen komen bij de Klaagmuur om te bidden, om over hun persoonlijk leed te klagen. Ze schrijven hun grieven op stukjes papier in de hoop dat God door hun leed tot ontferming wordt bewogen.

Worden hun klachten gehoord, hun gebeden verhoord? Ik weet het niet. Wat ik wel weet: de biddende is niet alleen. Hij ziet vele anderen naast zich en alleen deze gewaarwording kan een grote troost zijn door het besef: hé, ik ben niet de enige. De muur vormt een plek waar ons wordt onthuld wat het leed dat we anders in stilte dragen, werkelijk is: een druppel verdriet in een oceaan van lijden.

Wij kunnen onszelf bij die muur van verdriet aan de ander laten zien, in onze kwetsbaarheid en in ons verdriet, maar ook in onze medemenselijkheid.

Kunnen wij de muren van verdriet vernietigen? Kunnen wij de pijn van verlies wegnemen? Neen. Maar met een luisterend oor kunnen we soms verlichting bieden. Soms is het voldoende om er alleen maar te zijn. Soms is het fijn om met iemand dierbare herinneringen te kunnen delen.

En als we tijdens de herdenkingsdienst de namen noemen van de mensen die er niet meer zijn, als we op een bijzondere manier aan hen denken, gedenken we niet hun dood: de dood die onverwacht kwam of misschien Want we gedenken niet hun sterven, hun dood, maar we denken aan hun leven en aan hoe zij in ons leven nog steeds van betekenis zijn.

Hartelijke groet,
Sigrid Coenradie