Bedding bieden

Samen met elf anderen deed ik mee aan de cursus ‘Geweldloos communiceren’ die we in maart organiseerden, als Doopsgezinden en Remonstranten in Eindhoven. Bij een van de oefeningen die we deden werkten we in drietallen. Eén persoon vertelde een minuut of tien lang over een situatie waarin hij of zij een probleem had in de communicatie met een ander; een tweede had de opdracht om te luisteren en hoogstens een verduidelijkende of verdiepende vraag te stellen, om de ander verder te helpen met zijn of haar verhaal; de derde had de opdracht om goed waar te nemen wat er gebeurde en in te grijpen als de tweede persoon niet meer luisterde, maar het verhaal overnam of oplossingen aandroeg of op een andere manier intervenieerde in het verhaal van de verteller.

Hoe vaak luister je echt?

Na afloop verzuchtten meerdere mensen: wat is het toch weldadig als iemand gewoon rustig en aandachtig naar je luistert – zonder je verhaal over te nemen, adviezen en oplossingen te verstrekken, je verhaal te betwijfelen, te relativeren of op een andere manier klein te maken…
Het deed me weer beseffen hoe moeilijk het is om echt te luisteren naar een ander. Ik merk zelf hoe vaak ik toch blunder (terwijl juist goed luisteren een van de belangrijkste zaken is in het pastoraat): te snel gereageerd, een verkeerde vraag gesteld, te vlug mijn eigen interpretatie klaar, iemand niet genoeg uitgenodigd om meer te vertellen over wat echt belangrijk voor hem of haar is. 
Ik besefte ook hoe weinig we het elkaar cadeau doen om echt te luisteren naar of rustig je verhaal te vertellen aan een ander. Terwijl we zoveel lijken te communiceren.

Bedding

Toen ik het hierover had met mijn onderbuurvrouw en vriendin, vertelde zij dat in een groep waarmee ze een trainingsweek had gevolgd de afspraak was gemaakt: als je behoefte hebt dat iemand naar je luistert, vraag je (via de app in dit geval) of iemand uit de groep daar gelegenheid voor heeft. Je maakt een afspraak – en vervolgens luistert de ander twintig minuten naar jouw verhaal (via videobellen). Zonder iets te zeggen. Mijn buurvrouw doet dit regelmatig. En ook zij zei dat het weldadig is. Zo wordt voor haarzelf duidelijker wat er in haar leeft, het helpt om haar gedachten te ordenen en beter te begrijpen wat haar dwars zit of waar ze naar verlangt.
Mooi vind ik hoe ze dat in deze groep noemen: ‘bedding’. Je vraagt een ander om bedding te zijn voor jouw verhaal, om jouw gedachtestroom een bedding te bieden.

Bidden

Mijn buurvrouw en ik  kwamen er toen ook op dat dit aan een vorm van bidden raakt. Bidden als: naar buiten brengen wat in je leeft. Soms is een gebed een ‘Help me toch’ dat je de lucht in slingert omdat er ‘ergens toch iets moet zijn dat dat hoort?!’ Voor een ander is het ’s avonds je zorgen toevertrouwen aan God of hardop uitspreken waar je dankbaar voor bent. Ook bidden kan een vorm van ordenen van je gedachten en gevoelens zijn.
Sommige mensen weerhouden zichzelf ervan om te bidden omdat ze niet in (een persoonlijke) God geloven. Kun je wel bidden zonder dat je je tot iemand of iets richt? Zonder de overtuiging dat je gehoord wordt? 
Wim Jansen, die vrijzinnig predikant was in Middelburg, schrijft in een boekje over bidden: ‘Ik ken nogal wat mensen die wel zouden willen bidden, maar het niet kunnen. Ze zeggen: “Dat is niks voor mij, want ik geloof niet in God.” Dat vind ik zo’n gemiste kans. Ga mee in je verlangen, denk ik dan. Je hoeft toch geen bewijs te hebben dat er een adres is tot wie je je richt? Het wezenlijke van bidden is niet het geloof, maar het verlangen.’

Esther van der Panne